Het is dinsdag 13.25 uur en ik loop in het Oosterpark. Ik heb het koud en ik voel me leeg. Eergisteren zijn we ons kindje verloren na vijf maanden zwangerschap. Morgen is haar uitvaart. We noemen haar Vlinder.

Op mijn telefoon komen veel berichten binnen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen…”, zo beginnen de meeste teksten. Of goedbedoelde zinnen als “Je bent jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen…”  

En er zijn ook mensen die pas naar een paar maanden belden; “Ik durfde niet eerder…”  Of mensen van wie ik, nu een jaar later, nog steeds niets gehoord heb. 

We leren veel, we leren niet hoe we om kunnen gaan met rouw. Terwijl we dat zeker in ons leven tegenkomen. We leren het niet, met alle gevolgen van dien; niet gerouwde rouw kan uitmonden in blijvende somberheid en doorgroeien naar een depressie. 

Ik had er niet aan moeten denken dat ik het verlies van ons dochtertje mee had moeten maken zonder kennis over rouw.

Doordat ik wist wat er te doen staat bij rouwarbeid en de rouwtaken herkende ik veel. Zo kon ik mijn man veel beter begrijpen en helpen. Ook kon ik mijn eigen grenzen beter aangeven bij anderen. Ik was van slag, verdrietig én had houvast aan de kennis. En dat is fijn in een tijd waarin alles zo wankel is. 

Het is mijn missie om het taboe rondom rouw te doorbreken. Dat doe ik door gratis Masterclasses te geven en kennis te delen in online cursussen, video’s, podcasts, events en blogs. 

Onze dochter Vlinder leeft voort in mijn missie en via mij worden er wekelijks honderden mensen geholpen. Ik had het graag anders gezien en ik zou alles inruilen om haar alsnog gezond geboren te laten worden. Én ik ben dankbaar voor de kracht en levenslessen die ze mij gebracht heeft. Het leven is niet of of maar en en. Het mag allemaal naast elkaar bestaan, rouw mag er zijn.