“Ik had er niet aan moeten denken dat ik het verlies van ons dochtertje mee had moeten maken zonder kennis over rouw.”

Het is dinsdag 13.25 uur en ik loop in het Oosterpark. Ik heb het koud en ik voel me leeg. Eergisteren zijn we ons kindje verloren halverwege de zwangerschap. Op mijn telefoon komen veel berichten binnen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen…”, zo beginnen de meeste teksten. Of goedbedoelde zinnen als “Je bent jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen…” 

En er zijn zelfs mensen die pas naar een paar maanden belden; “Ik durfde niet eerder…” 

En dat is een groot probleem. We kunnen mega bedrijven opzetten, auto’s zelf laten rijden, videobellen met Australië of even naar de maan. En iets als rouw, wat zeker is dat we dat in ons leven tegen gaan komen, daar weten we zo weinig over. We leren nergens hoe we met verlies om kunnen gaan. We leren het niet! Met alle gevolgen van dien; ruim 75% van alle psychische problemen komt door rouw dat niet gerouwd is.

Rouwen kan niemand alleen er zijn altijd andere mensen nodig. Het is mijn missie om het bewustzijn van het leven te vergroten door verlies te omarmen. Ik leer jou graag wat rouw is, hoe het taboe is ontstaan en hoe je jezelf en anderen kunt helpen.

Ik had er niet aan moeten denken dat ik het verlies van ons dochtertje mee had moeten maken zonder kennis over rouw. Doordat ik wist wat er te doen staat bij rouwarbeid en de rouwtaken herkende ik veel. Zo kon ik mijn man veel beter begrijpen en helpen. Ook kon ik mijn eigen grenzen beter aangeven bij anderen. Ik was van slag, verdrietig én had houvast aan de kennis. En dat is fijn in een tijd waarin alles zo wankel is.

Annemiek Dogan