Het Taboe Omtrent Rouw Doorbreken: Een Missie Voor Diepere Verbinding
In onze samenleving is rouw vaak een ongemakkelijk onderwerp. We willen het graag omzeilen, verzachten, of het zo snel mogelijk achter ons laten. Het is een onderwerp dat vaak wordt gemeden. Maar wat zijn de gevolgen van dit taboe, en wat kunnen we eraan doen? In deze blog wil ik het hebben over mijn persoonlijke missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken.
Het Taboe en de Gevolgen
Het taboe omtrent rouw heeft veel gevolgen. Het leidt tot isolatie van mensen die rouwen, tot een gevoel van eenzaamheid en misverstand. Wanneer we rouw niet erkennen, negeren we de pijn en het verdriet dat een integraal deel is van het menselijke bestaan. Dit kan ertoe leiden dat mensen die rouwen zich onbegrepen en ongezien voelen, en het kan hun rouwreis bemoeilijken.
Daarnaast ontneemt het taboe ons de mogelijkheid om te leren van rouw. Rouw heeft zoveel te leren over het leven, over veerkracht, over empathie en over liefde. Wanneer we rouw negeren of marginaliseren, missen we deze waardevolle lessen.
Een Missie om het Taboe te Doorbreken
Het is mijn missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken. Ik geloof dat we rouw moeten erkennen, begrijpen en omarmen, niet alleen om degenen die rouwen beter te ondersteunen, maar ook om als samenleving te groeien en te leren.
Rouw is een natuurlijk, normaal en noodzakelijk onderdeel van het leven. We moeten het niet wegdrukken of negeren, maar het zien als een uitnodiging tot begrip, empathie en diepe verbinding.
Rouw: Een Kans op Verbinding
In tijden van verlies, wanneer ons hart gebroken is, kunnen we een ongekende diepte van verbinding ervaren. Rouw opent ons hart en maakt ons kwetsbaar, en deze kwetsbaarheid kan leiden tot diepgaande en betekenisvolle verbindingen.
Het doorbreken van het taboe omtrent rouw is dus niet alleen een daad van compassie voor degenen die rouwen, maar ook een kans om als individuen en als samenleving te groeien en te leren. Het is een kans om dichter bij elkaar te komen, om dieper te verbinden, en om een meer empathische en begripvolle wereld te creëren.
Conclusie
Het taboe omtrent rouw belemmert ons om ons volledig open te stellen voor de diepe lessen die verlies en verdriet ons kunnen leren. Het is tijd dat we dit taboe doorbreken en rouw erkennen als een natuurlijk en noodzakelijk onderdeel van het leven. Laten we rouw zien als een kans op verbinding, op begrip en op groei. Dit is mijn missie, en ik nodig je uit om deze reis met mij te delen. Laten we samen een wereld creëren waarin we de realiteit van verlies kunnen erkennen en degenen die rouwen kunnen ondersteunen.
Het is mijn missie om mensen samen te brengen in het gezicht van verlies en rouw, om te helpen bij het creëren van een cultuur van openheid en acceptatie rond dit vaak genegeerde onderwerp. Het doorbreken van het taboe omtrent rouw vereist moed, empathie en een bereidheid om onze eigen kwetsbaarheid te omarmen. Maar de beloning – een wereld waarin rouw niet langer wordt genegeerd, maar wordt gezien als een kans voor diepe, betekenisvolle verbinding – is het absoluut waard.
Als jij of iemand die je kent rouwt, wil ik je eraan herinneren dat je niet alleen bent. Je gevoelens zijn geldig, je rouwreis is uniek, en er is een hele gemeenschap hier om je te ondersteunen. Samen kunnen we het taboe omtrent rouw doorbreken, degenen die rouwen eren en ondersteunen, en rouw omvormen tot een kans voor diepe, genezende verbinding.
Fijne kerst of vrolijk kerstfeest zet je niet op een kaart naar iemand die een dierbare is verloren. Maar wat zet je er nou wel op? Het is begrijpelijk dat je het lastig vindt om de juiste woorden te vinden die op de kaart komen te staan. Wel is het belangrijk dat je een kaartje stuurt, om te laten weten dat je aan die persoon denkt.
Je wilt iemand niet nog meer verdriet doen, echter kun je wel het verdriet benoemen.
Hiermee laat je zien dat je aan diegene denkt en het verdriet niet in een doofpot stopt. Een aantal voorbeelden van wat je op de kaart kunt zetten zijn:
Ik wens je ondanks het verdriet een fijne kerst toe.
Ik stuur je licht om te laten weten dat ik aan je denk.
Deze dagen zullen dubbel en zwaar voelen zonder …, weet dat ik aan je denk.
Veel mensen vinden het moeilijk om de naam te noemen van de persoon die is overleden. Juist voor de nabestaande kan het prettig zijn om de naam te lezen. Als je de cursus ‘Ik lust je rouw’ hebt gevolgd weet je daar alles van.
Lukt het je niet om een tekst te schrijven? Dan kun je ook kiezen voor een gedichtje of een toepasselijke quote die je hebt gevonden. Daarnaast mogen ook de clichés erin worden gebruikt als ‘ik denk aan je’. Hiermee geef je toch een blijk van medeleven.
Voor de nabestaande is het prettig om te merken dat de dierbare werd geliefd. Daarnaast is het fijn om herinneringen te lezen die andere hebben, bijvoorbeeld aan de hand van een anekdote of een grappige gebeurtenis. Wat je ook op de kaart kunt zetten is een gebaar, bijvoorbeeld een uitnodiging. Je kunt vragen of ze bij het kerstdiner willen zijn of een andere viering in deze – voor hen – donkere dagen.
Als het gaat om de vormgeving van de kaart voelt het misschien ongepast om vrolijke kerstmannen en rendieren op de kaart te hebben staan. Kies dan voor een neutrale kaart. Er bestaan speciale kerst-troostkaarten die je ook kunt sturen. Weet je dat de persoon vrolijk wordt van een hysterische kerstkaart met veel glitter en kerstlichtjes? Dan kun je daar uiteraard ook gewoon voor kiezen. De kaart is dus iets persoonlijks, evenals de tekst in het kaartje. Wat je ook schrijft, doe het vanuit je hart.
In mijn jeugd heb ik altijd dieren om me heen gehad. Van m’n opa kregen m’n zus en ik een konijn en jaren later haalden we onze hond Asta op. Zij kwam als puppy en werd al snel een volwaardig gezinslid.
Toen ik het huis uit ging miste ik dieren om me heen. Een hond paste niet bij mijn kleine appartement en m’n drukke studentenleven en daarom koos ik voor een konijn. Zo kwam Bobbie in m’n leven, een grote grijze Franse Hangoor. Al snel was hij zindelijk en huppelde door het hele huis achter mij aan, kwam naast me op de bank zitten en liet zich welwillend knuffelen door m’n vriendinnen. Bobbie hoorde al snel bij mijn leven.
Ondertussen ronde ik mijn studies af en begon aan het werkende leven. Bobbie maakte het allemaal mee.
Toen ik op een dag thuis kwam uit m’n werk lag Bobbie dood in de woonkamer. Ik was ontroostbaar. Het voelde oprecht alsof ik nooit meer de oude zou worden. Drie jaar lang was hij er gewoon en nu ineens niet meer.
De volgende dag moest ik weer naar m’n werk en ik was zo verdrietig. Ik werkte in een bedrijf waar weinig ruimte was voor persoonlijke verhalen en emoties, ik durfde niet te zeggen dat ik me verdrietig voelde omdat mijn konijn overleden was. Mijn konijn! Hallo ik was toch geen zes jaar meer? Wat zouden ze wel niet van me denken?
Wat een ander zag als ‘een konijn’ was voor mij m’n huisgenootje, m’n maatje. Dierenliefde snappen de meeste mensen wel, maar rouw om een dier? Daar kunnen weinig mensen zich wat bij voorstellen. Door schaamte wordt vervolgens de rouw en pijn ontkent wat het verdriet alleen nog maar groter maakt.
Toen ik vorig jaar de Grief.Academy startte wist ik één ding zeker; ook de rouw om huisdieren mag er zijn. Daarom wil ik je graag met trots vertellen dat we achter de schermen, met het hele team, maanden lang hard gewerkt hebben aan de nieuwe cursus ‘Rouw om huisdieren’.
Deze cursus is speciaal voor iedereen met een groot hart voor dieren. En ook zeker voor mensen die zich de pijn van dit verlies minder goed voor kunnen stellen. In Nederland heeft ongeveer 60% van de mensen een huisdier, bijna alle eigenaren zullen meemaken dat hun dier komt te overlijden. Alleen door het delen van kennis en ervaringen kunnen we nog meer verbinden met elkaar ❤️ ook in moeilijkere tijden.
In de cursus wordt ook aandacht besteed aan kinderen. Voor kinderen zijn huisdieren heel belangrijk. Uit onderzoek is gebleken dat ruim 80% van de kinderen die een huisdier hebben hun problemen en gevoelens deelt met het dier. Wanneer er een huisdier komt te overlijden heeft dat grote impact op een kind.
Als ik bij mijn ouders eet dan weet ik één ding zeker; ze staan zo kort mogelijk in de keuken en zitten zo lang mogelijk aan tafel. Zo was het vroeger al bij ons thuis. Een pan bami, pasta of aardappels met groenten eten we er geregeld. “Dat heb ik zo klaar”, zegt m’n moeder dan. Na tien minuten zitten we vervolgens aan tafel uitgebreid te kletsen. Het etenis bijzaak.
Toen ik zes jaar geleden mijn man leerde kennen kreeg ik er een Turkse schoonfamilie bij cadeau. Mijn schoonmoeder staat het liefst de hele dag in de keuken om pannen en schalen vol eten te bereiden. Ik heb nog nooit zulke volle tafels gezien en zoveel heerlijke geuren tegelijk geroken. Na uren werk in de keuken wordt de tafel gedekt en in tien minuten alles opgegeten. Het kletsen is bijzaak.
Mijn man Atay en ik hebben na verloop van tijd een eigen eetcultuur gecreëerd. Als ik kook gebruik ik graag pure ingrediënten en het liefst zo min mogelijk verschillende soorten. Soepen zijn mijn specialiteit. Ovengerechten maak ik ook graag, dan kunnen we vast aan tafel kletsen terwijl de oven de rest doet. Mijn man staat graag wat langer in de keuken en mengt alle kruiden, specerijen, groenten en laat het dan nog lekker lang pruttelen. Zijn gerechten zijn een enorme smaakbeleving. Vooral de indiase stoofpotten zijn subliem.
Sinds 3,5 jaar eten mijn man en ik vegetarisch en zoveel mogelijk plantaardig. Wij waarderen het leven enorm en er hoeft voor ons geen leven ontnomen te worden. Wij willen juist levens verrijken. Ieder leven telt. Ieder leven is een wonder. Ook dat van een koe, varken of kip. Daarnaast is de energie van een bang machteloos dier niet de energie die wij in ons lichaam willen hebben. Een bewuste keuze.
Dit voer ik ook door in de Grief.Academy. Tijdens het onderhandelen met theaters voor het OnLive Theater in december 2020 was de eerste voorwaarde; alle catering vegetarisch en zoveel mogelijk plantaardig. Ik ga niet een avond stil staan bij verlies en ondertussen andere levens ontnemen om dit mogelijk te kunnen maken. Dat voelt voor mij niet zuiver.
Ik heb een e-book voor je gemaaktmet mijn favoriete gerechten. Ze zijn smaakvol én makkelijk. Ook heel fijn als je rouw ervaart en snel een voedzame maaltijd wil bereiden. De recepten zijn een combinatie van de snelheid van m’n moeder en de pure ingrediënten van m’n schoonmoeder. Allemaal zijn ze met respect voor het leven, zonder dieren. Het leven is om te vieren, niet om op te eten. De gerechten hebben vaak maar vier ingrediënten, dat maakt ze makkelijk en puur.
Eet smakelijk of zoals m’n schoonmoeder zegt; Yarasın.
