Overvallen door verdriet bij de koffietent

Overvallen door verdriet bij de koffietent

Annemiek is begin 2020 haar dochter verloren halverwege de zwangerschap. Als rouwkundige zit ze nu zelf middenin de rouw.

Zelfzorg is belangrijk bij rouw. Dat weet ik en raad ik anderen ook altijd aan. Ik besluit even lekker te gaan wandelen. Zo fijn die frisse lucht, ik stap lekker door en adem nog eens goed in. Ik loop langs m’n favoriete koffietent. Goed idee. Ik loop naar binnen en ga in de rij staan.

Ineens, vanuit het niets word ik overvallen door verdriet. Ik voel dat ik moet huilen. Dat heb ik vaker, alsof de emmer vol is. Er is dan geen ontkomen aan en omkieperen is de enige mogelijkheid. Als ik thuis ben is dat geen probleem. Heerlijk juist. Lucht ook op. Bij vrienden en familie is dat al iets minder fijn. Maar in het openbaar… dat vind ik wel een ding.

Zoals nu. Ik voel de tranen branden maar ik ben zo aan de beurt om te bestellen. In gedachten oefen ik ‘een cappuccino met kokosmelk’, zou ik dat nog redden voordat ik de tranen niet meer kan bedwingen? Of zal ik voor de zekerheid ‘thee’ bestellen. Ik heb zin in koffie.

“Zegt u het maar.” Ik adem diep in en zeg zo snel als ik kan: “Een-cappuccino-met-kokosmelk.” Zo dat ging goed. Ze heeft het verstaan en ik ben niet in huilen uitgebarsten.

Ze geeft m’n koffie aan en wenst me een fijn weekend. Ik knik en loop naar buiten terwijl de tranen over m’n wangen biggelen.

Twee tieners kijken me verwonderd aan. Een dame kijkt snel weg. Ik voel de tranen over m’n gezicht glijden. De mascara zal ook wel op standje pandabeer staan. Het kan me niets meer schelen.

Ik loop terug naar huis. Met een warme cappuccino in m’n hand. En een lege buik. Ik mis haar.

Annemiek Dogan

 

Een jaar na het verlies van Vlinder

Een jaar na het verlies van Vlinder

Deze maand is het een jaar geleden ik zwanger was en het volledig mis bleek te zijn. Het kleine meisje in m’n buik had geen overlevingskans. Onze wereld stond ineens stil. Na 5 maanden zwangerschap kwam dit nieuws als donderslag bij heldere hemel.

Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn als daarvoor. Het heeft me veranderd. En dat is oké.

➡️ Een jaar later merk ik deze verschillen:
💛 Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;

💛 Dankbaarheid. Dankbaar dat Jana zo’n fijn en gezond meisje is. Ik kies ervoor om zoveel mogelijk met haar te zijn. Uren samen in bad, kilometers wandelen en zingen, knutselen, samen bij familie en vrienden logeren. Ik geniet letterlijk van iedere luier die ik verschoon. Dankbaar dat mijn man Atay en ik gezond zijn en zoveel liefde kunnen geven en ontvangen;

💛 Mijn leven is aan mij. Iedere minuut heb ik zelf de keuze hoe ik die leef en ervaar. Nu is oneindig veel als ik daar leef, daar ben. ‘Druk’ zal ik m’n leven niet meer noemen. Het is aan mij waar ik m’n tijd aan besteed, dat doe ik bewust en met volle aandacht. Van douchen tot autorijden, van praten tot luisteren.

💛 Hallo gevoel. Het afgelopen jaar heb ik m’n gevoel omarmt en steeds meer toegelaten. Prachtige ontdekking. Wanneer ik eerder behoefte voelde om ‘uit te checken’ deed ik dat met drank, eten of gesprekken over niets. Dat ervaarde ik als ontspannen. Heerlijk alle gevoelens verbloemen. Nu kan ik goed inchecken en luisteren naar mezelf. Zonder oordeel. De relatie met mezelf is hierdoor enorm verbeterd.

💛 Vertrouwen in mezelf en het leven is hoog. Hoger dan in m’n leven voor Vlinder. Ik heb dit mooi geflikt denk ik weleens. Bevallen zonder pijnbestrijding en zonder nieuw leven als beloning. Ik deed het, net als zoveel andere vrouwen. Kom maar op met het leven, ik red me wel!

Wat heb jij geleerd van jouw verlies?