Verhalen schrijven deed ik al van kleins af aan. Mij kon je blijer maken met een nieuw schriftje, pennenset, potlood & gum dan een hele dag buiten spelen. Ik schreef schriften vol eigen verzonnen verhaaltjes. Op de middelbare school kregen we in een geschiedenisles een schrijfopdracht. Schrijf een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. En gebruik hierbij passend, bestaand beeldmateriaal. Ik leverde het in zonder beeldmateriaal. Ik kreeg een 9,5. Een 10 als ik beeldmateriaal had toegevoegd. Maar ik was meer met het verhaal bezig.
In 2008 overleed mijn moeder plotseling. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van haar. Geen mooie, laatste woorden kunnen delen. Het schrijven van verhalen of creatief bezig zijn heb ik toen amper gedaan. Tot ik in 2014 moeder werd. Dit bracht allerlei emoties met zich mee. Nieuwe emoties, maar ook oude, onverwerkte emoties. Ik moest opnieuw rouwen, om wat ik niet meer had. Een moeder waar ik deze vreugde mee kon delen. Mijn hoofd zat vaak vol omdat ik al zo lang niets deed met mijn creativiteit. Ik had in mijn opleiding marketing & communicatie een blogpagina aan moeten maken en deze bouwde ik om naar een pagina waar ik van me afschreef. Deze verhalen gingen vaak over mijn rouwreis in deze nieuwe fase in mijn leven. Rouwen als moeder zonder moeder.
15 jaar verder en in al die jaren ben ik meer dierbaren verloren. Zo ook mijn vader in 2021. Plotseling. Van hem heb ik ook geen afscheid kunnen nemen. Ik begon steeds meer te delen over mijn rouwreis op Instagram. Mijn blogs werden korte verhalen op Instagram en korte verhalen werden gedichten. Het idee voor een rouwbundel ontstond voorzichtig in mijn gedachten.
Ik kreeg veel berichten van andere rouwenden. Dat ze zich herkenden in mijn gedichten en dat ze woorden gaven aan hun gevoel. Dat het fijn was om herkenning te lezen in mijn gedichten & verhalen. Langzaamaan werd mijn doel duidelijker: mijn social media moet een platform worden. Waar openlijk over rouw gesproken kan worden. Waar ervaringen en gevoelens gedeeld mogen worden. Waar de mooie en lelijke kanten van rouw belicht worden. Waar mijn woorden herkenning geven aan wat rouwenden voelen. Misschien kunnen ze steun bieden. Inmiddels schreef ik niet meer alleen over mijn rouwreis, maar ook over mijn helingsproces.
Een aantal jaar geleden luisterde ik een podcast waarbij luisteraars uitgenodigd werden om te gaan flowschrijven. Niet nadenken waarover je gaat schrijven, maar begin gewoon. Na 20 minuten was ik klaar. Ik had opgeschreven: “Ik merk dat mensen geraakt worden door mijn verhalen”. En: “Eén van mijn grootste wensen is een boek schrijven, een kinderboek misschien”. “Een verhalenbundel over dood en bemoediging en rouwverwerking”.
Het schriftje ging dicht en eigenlijk bleef het bij die ene keer flowschrijven. Ik grapte er nog over met mijn nicht, Marleen, tijdens één van onze vele gesprekken: “Het was er al. Het idee. Mijn wens”. “Ik had het weggestopt en hoe ‘ironisch’ dat daarvoor eerst mijn eigen vader moest komen te overlijden, om tot dat besef te komen”.
Vlak na het overlijden van mijn vader woonde ik een webinar van Annemiek Dogan bij. Over haar opleiding tot rouwexpert. Ik voelde aan alles dat dat mijn volgende stap moest zijn. Maar ik was er nog niet klaar voor. Wel bleef ik werken aan mijn idee voor een rouwbundel door steeds meer gedichten te schrijven.
Weer in gesprek met Marleen en dit keer vroeg ze me: “Waarom begin je niet een podcast?”
En het enige wat ik dacht was: “Echt?” “Ik?” Het bleef eigenlijk bij een idee. Tot ik in oktober 2022 op een condoleance avond was. Ik werd door een bekende aangesproken. Die mij bemoedigde om door te gaan met schrijven, met het delen van mijn verhaal. Hij zei: “Volg je hart, als jij niet je hart volgt, als jij niet doet waar je hart gelukkig van wordt, wat krijg je dan?” “Hartpijn”. En deze kwam binnen. Mijn beide ouders zijn gestorven aan hartfalen. Mijn moeder kreeg twee keer een hartinfarct, waarbij de tweede fataal was. En bij mijn vader was de zuurstof gewoon op, door zijn COPD. En overleed aan een hartstilstand.
Niet lang na de condoleance avond nam ik met zenuwen de eerste aflevering op van mijn podcast. Dit was duidelijk te horen aan mijn stem, maar gelijk wist ik: dit was de beste beslissing die ik kon nemen. Na enige aanmoediging heb ik de stap genomen, ben ik over de drempel van mijn comfort zone gestapt en gelijk stond alweer de volgende stap voor de deur. Ik kreeg een reminder van Marleen toegestuurd: “Wilde jij niet de opleiding van Annemiek volgen?” “Check haar stories even”.
Gelijk voelde ik het weer. Het vlammetje dat aangewakkerd werd. Ik besloot me aan te melden voor een intakegesprek met Annemiek, zij kent Marleen en ze zei: “Ja, ik weet wie je bent, ik volg je op je socials, nichtje van..” En daar lag voor mij al gelijk de klik. (Heel eerlijk was mijn inner child een radslag aan het maken, fangirling). Want Annemiek volgt mij? Oké.. nu was het voor mij helemaal duidelijk. Ik ga deelnemen aan de opleiding. Ik wil rouwbegeleider worden.
Het werd duidelijk voor mij dat ik mijn rouw kon doorvoelen en dit kan ombuigen naar een missie. In het Engels verwoorden ze dit heel mooi: ‘Make your mess your message’. En dit is wat ik probeer te doen, elke dag weer. Om door mijn gevoelens en emoties te gaan, te voelen en te delen om anderen hiermee een steuntje in de rug te geven. Om rouw bespreekbaar te maken. Om het taboe rondom rouw te doorbreken. Door rouw ben ik anders naar het leven gaan kijken en daar ontstond ook mijn levenslust. Om voluit te leven en mijn hart te volgen. Om mijn verhaal te schrijven. Op deze manier geef ik zelf reden aan mijn rouw. Ik hoop dit in de toekomst ook voor jou te doen. Want rouwen doe je niet alleen, maar samen.
Elvira Sapulette
Instagram: @doodstil.nl
Wil jij als coach of professional andere mensen helpen bij rouw? Ik nodig je graag uit voor de gratis masterclass ‘Coachen bij rouw’.
Weet jij al dat jij ook Rouwexpert wil worden? Meld je dan aan voor een selectiegesprek.
Rouw is een emotionele reis dat iedereen op een bepaald punt in het leven zal ervaren. Het kan overweldigend zijn, zowel voor degenen die rouwen als voor professionals die anderen willen ondersteunen tijdens deze moeilijke tijd. In dit blog deel ik 10 praktische tips om met rouw om te gaan en hoe je als professional anderen kunt helpen. Lees verder en ontdek waardevolle inzichten om rouw beter te begrijpen en effectieve ondersteuning te bieden.
Tip 1: Erken de complexiteit van rouw
Rouw is een uniek proces voor elk individu. Erken de complexiteit ervan en vermijd het vergelijken van rouwervaringen. Elk persoon heeft zijn of haar eigen tempo en manier van rouwen. Wees geduldig en respectvol.
Tip 2: Creëer een veilige en ondersteunende omgeving
Als professional is het belangrijk om een veilige omgeving te creëren waarin mensen zich vrij voelen om hun emoties te uiten. Luister actief, toon empathie en oordeel niet. Laat mensen weten dat je er voor hen bent.
Tip 3: Bied praktische hulp aan
Rouw kan het dagelijkse leven verstoren. Als professional kun je praktische hulp bieden, zoals het helpen bij het regelen van administratieve zaken of het vinden van ondersteunende diensten. Kleine gebaren kunnen een groot verschil maken.
Tip 4: Moedig zelfzorg aan
Zowel rouwenden als professionals hebben zelfzorg nodig. Moedig rouwenden aan om goed voor zichzelf te zorgen door voldoende rust te nemen, gezond te eten en tijd te besteden aan activiteiten die ze leuk vinden. Als professional is het belangrijk om je eigen grenzen te bewaken en goed voor jezelf te zorgen.
Tip 5: Bied informatie en educatie aan
Als professional kun je waardevolle informatie en educatieve bronnen delen over rouwreizen en verschillende manieren om ermee om te gaan. Dit helpt mensen om hun ervaringen beter te begrijpen en biedt hen handvatten om ermee om te gaan.
Tip 6: Verwijs door indien nodig
Sommige rouwenden kunnen behoefte hebben aan gespecialiseerde hulp. Als professional is het belangrijk om te weten wanneer je iemand moet doorverwijzen naar een therapeut, counselor of ondersteuningsgroep. Zorg voor een netwerk van vertrouwde professionals om naar door te verwijzen.
Tip 7: Geef ruimte voor emoties
Emoties zijn een integraal onderdeel van het rouwreis. Sta mensen toe om hun emoties te uiten, of het nu verdriet, woede, schuldgevoelens of verwarring is. Wees ondersteunend en geef hen de ruimte om te rouwen op hun eigen manier.
Tip 8: Bied herdenkingsrituelen aan
Herdenkingsrituelen kunnen helend zijn voor rouwenden. Als professional kun je ideeën en suggesties geven voor het creëren van persoonlijke herdenkingen. Dit kan variëren van het schrijven van brieven aan de overledene tot het planten van een boom ter nagedachtenis.
Tip 9: Zorg voor nazorg
Rouw stopt niet na een bepaalde periode. Bied nazorg aan om mensen te ondersteunen bij het aanpassen aan een nieuw normaal. Houd regelmatig contact en bied ondersteuning wanneer dat nodig is.
Tip 10: Blijf jezelf ontwikkelen
Als professional is het belangrijk om je kennis en vaardigheden bij te houden. Blijf jezelf ontwikkelen door trainingen en workshops te volgen over rouwverwerking en begeleiding. Dit stelt je in staat om up-to-date te blijven en effectieve hulp te bieden.
Wil jij als coach of professional andere mensen helpen bij rouw? Ik nodig je graag uit voor de gratis masterclass ‘Coachen bij rouw’.
Weet jij al dat jij ook Rouwexpert wil worden? Meld je dan aan voor een selectiegesprek.
Het Taboe Omtrent Rouw Doorbreken: Een Missie Voor Diepere Verbinding
In onze samenleving is rouw vaak een ongemakkelijk onderwerp. We willen het graag omzeilen, verzachten, of het zo snel mogelijk achter ons laten. Het is een onderwerp dat vaak wordt gemeden. Maar wat zijn de gevolgen van dit taboe, en wat kunnen we eraan doen? In deze blog wil ik het hebben over mijn persoonlijke missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken.
Het Taboe en de Gevolgen
Het taboe omtrent rouw heeft veel gevolgen. Het leidt tot isolatie van mensen die rouwen, tot een gevoel van eenzaamheid en misverstand. Wanneer we rouw niet erkennen, negeren we de pijn en het verdriet dat een integraal deel is van het menselijke bestaan. Dit kan ertoe leiden dat mensen die rouwen zich onbegrepen en ongezien voelen, en het kan hun rouwreis bemoeilijken.
Daarnaast ontneemt het taboe ons de mogelijkheid om te leren van rouw. Rouw heeft zoveel te leren over het leven, over veerkracht, over empathie en over liefde. Wanneer we rouw negeren of marginaliseren, missen we deze waardevolle lessen.
Een Missie om het Taboe te Doorbreken
Het is mijn missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken. Ik geloof dat we rouw moeten erkennen, begrijpen en omarmen, niet alleen om degenen die rouwen beter te ondersteunen, maar ook om als samenleving te groeien en te leren.
Rouw is een natuurlijk, normaal en noodzakelijk onderdeel van het leven. We moeten het niet wegdrukken of negeren, maar het zien als een uitnodiging tot begrip, empathie en diepe verbinding.
Rouw: Een Kans op Verbinding
In tijden van verlies, wanneer ons hart gebroken is, kunnen we een ongekende diepte van verbinding ervaren. Rouw opent ons hart en maakt ons kwetsbaar, en deze kwetsbaarheid kan leiden tot diepgaande en betekenisvolle verbindingen.
Het doorbreken van het taboe omtrent rouw is dus niet alleen een daad van compassie voor degenen die rouwen, maar ook een kans om als individuen en als samenleving te groeien en te leren. Het is een kans om dichter bij elkaar te komen, om dieper te verbinden, en om een meer empathische en begripvolle wereld te creëren.
Conclusie
Het taboe omtrent rouw belemmert ons om ons volledig open te stellen voor de diepe lessen die verlies en verdriet ons kunnen leren. Het is tijd dat we dit taboe doorbreken en rouw erkennen als een natuurlijk en noodzakelijk onderdeel van het leven. Laten we rouw zien als een kans op verbinding, op begrip en op groei. Dit is mijn missie, en ik nodig je uit om deze reis met mij te delen. Laten we samen een wereld creëren waarin we de realiteit van verlies kunnen erkennen en degenen die rouwen kunnen ondersteunen.
Het is mijn missie om mensen samen te brengen in het gezicht van verlies en rouw, om te helpen bij het creëren van een cultuur van openheid en acceptatie rond dit vaak genegeerde onderwerp. Het doorbreken van het taboe omtrent rouw vereist moed, empathie en een bereidheid om onze eigen kwetsbaarheid te omarmen. Maar de beloning – een wereld waarin rouw niet langer wordt genegeerd, maar wordt gezien als een kans voor diepe, betekenisvolle verbinding – is het absoluut waard.
Als jij of iemand die je kent rouwt, wil ik je eraan herinneren dat je niet alleen bent. Je gevoelens zijn geldig, je rouwreis is uniek, en er is een hele gemeenschap hier om je te ondersteunen. Samen kunnen we het taboe omtrent rouw doorbreken, degenen die rouwen eren en ondersteunen, en rouw omvormen tot een kans voor diepe, genezende verbinding.
Hoe Je Jouw Eigen Rouwervaring Kunt Inzetten om Anderen te Helpen: Word Een Rouwexpert
Heb jij een groot verlies ervaren en weet je hoe het voelt om te rouwen? Als dat zo is, kun je je misschien herinneren hoe waardevol het was om steun te hebben op dat moment. Maar hoe zou het zijn als je jouw persoonlijke rouwervaring zou kunnen omzetten in iets krachtigs dat anderen helpt? Welkom bij deze blog over de reis van rouw naar rouwcoach. Ik wil je graag vertellen hoe mijn eigen rouwervaring mij heeft gevormd en hoe het mij heeft geïnspireerd om anderen te helpen als rouwcoach.
Het Belang van Rouwexperts
In een samenleving waar verlies en rouw vaak worden genegeerd of geminimaliseerd, is er een dringende behoefte aan meer rouwexperts. Mensen die rouwen hebben empathische en praktische begeleiding nodig. Ze hebben iemand nodig die de complexiteit van hun emoties begrijpt en ze kan helpen door dit doolhof van pijn heen te navigeren. Als rouwcoach kun je die cruciale ondersteuning bieden en je eigen ervaring met rouw inzetten als een bron van empathie en begrip.
Van Rouw Naar Rouwcoach
Het transformeren van jouw persoonlijke rouwervaring naar de rol van een rouwcoach is een proces van transformatie en groei. Het begint met het begrijpen en erkennen van je eigen rouwervaring. Vervolgens leer je hoe je deze inzichten kunt delen met anderen en hen kunt begeleiden bij de rouwreis. Hierbij speelt jouw authenticiteit en empathie een sleutelrol: jouw ervaring met rouw is een belangrijk fundament.
Uitnodiging voor het Webinar ‘Coachen bij Rouw’
Wil je meer leren over hoe je van jouw missen je missie kunt maken? Ik nodig je graag uit voor het webinar ‘Coachen bij Rouw’. In deze sessie deel ik meer tips en technieken over hoe je je eigen rouwervaring kunt inzetten om anderen te helpen. Samen kunnen we een verschil maken in het leven van degenen die rouwen en kunnen we een samenleving creëren die rouw meer erkent en ondersteunt.
Word deel van de oplossing
Het pad van rouw naar rouwexpert is er een van kracht, moed en mededogen. Jouw eigen ervaring met verlies is een diepe bron van empathie die anderen kan helpen in hun momenten van verdriet. Word deel van de oplossing en overweeg om een rouwexpert te worden. Jouw verhaal, jouw ervaring, en jouw begrip kunnen de wereld van verschil maken voor iemand die rouw ervaart. Ik kijk ernaar uit om je te ontmoeten in het webinar en om samen deze reis te beginnen.
Wil je alvast jouw missie delen? Stuur me een DM op Instagram, ik denk graag met je mee.
Annemiek is begin 2020 haar dochter verloren halverwege de zwangerschap. Als rouwkundige zit ze nu zelf middenin de rouw.
Zelfzorg is belangrijk bij rouw. Dat weet ik en raad ik anderen ook altijd aan. Ik besluit even lekker te gaan wandelen. Zo fijn die frisse lucht, ik stap lekker door en adem nog eens goed in. Ik loop langs m’n favoriete koffietent. Goed idee. Ik loop naar binnen en ga in de rij staan.
Ineens, vanuit het niets word ik overvallen door verdriet. Ik voel dat ik moet huilen. Dat heb ik vaker, alsof de emmer vol is. Er is dan geen ontkomen aan en omkieperen is de enige mogelijkheid. Als ik thuis ben is dat geen probleem. Heerlijk juist. Lucht ook op. Bij vrienden en familie is dat al iets minder fijn. Maar in het openbaar… dat vind ik wel een ding.
Zoals nu. Ik voel de tranen branden maar ik ben zo aan de beurt om te bestellen. In gedachten oefen ik ‘een cappuccino met kokosmelk’, zou ik dat nog redden voordat ik de tranen niet meer kan bedwingen? Of zal ik voor de zekerheid ‘thee’ bestellen. Ik heb zin in koffie.
“Zegt u het maar.” Ik adem diep in en zeg zo snel als ik kan: “Een-cappuccino-met-kokosmelk.” Zo dat ging goed. Ze heeft het verstaan en ik ben niet in huilen uitgebarsten.
Ze geeft m’n koffie aan en wenst me een fijn weekend. Ik knik en loop naar buiten terwijl de tranen over m’n wangen biggelen.
Twee tieners kijken me verwonderd aan. Een dame kijkt snel weg. Ik voel de tranen over m’n gezicht glijden. De mascara zal ook wel op standje pandabeer staan. Het kan me niets meer schelen.
Ik loop terug naar huis. Met een warme cappuccino in m’n hand. En een lege buik. Ik mis haar.
Deze maand is het een jaar geleden ik zwanger was en het volledig mis bleek te zijn. Het kleine meisje in m’n buik had geen overlevingskans. Onze wereld stond ineens stil. Na 5 maanden zwangerschap kwam dit nieuws als donderslag bij heldere hemel.
Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn als daarvoor. Het heeft me veranderd. En dat is oké.
Een jaar later merk ik deze verschillen: Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;
Dankbaarheid. Dankbaar dat Jana zo’n fijn en gezond meisje is. Ik kies ervoor om zoveel mogelijk met haar te zijn. Uren samen in bad, kilometers wandelen en zingen, knutselen, samen bij familie en vrienden logeren. Ik geniet letterlijk van iedere luier die ik verschoon. Dankbaar dat mijn man Atay en ik gezond zijn en zoveel liefde kunnen geven en ontvangen;
Mijn leven is aan mij. Iedere minuut heb ik zelf de keuze hoe ik die leef en ervaar. Nu is oneindig veel als ik daar leef, daar ben. ‘Druk’ zal ik m’n leven niet meer noemen. Het is aan mij waar ik m’n tijd aan besteed, dat doe ik bewust en met volle aandacht. Van douchen tot autorijden, van praten tot luisteren.
Hallo gevoel. Het afgelopen jaar heb ik m’n gevoel omarmt en steeds meer toegelaten. Prachtige ontdekking. Wanneer ik eerder behoefte voelde om ‘uit te checken’ deed ik dat met drank, eten of gesprekken over niets. Dat ervaarde ik als ontspannen. Heerlijk alle gevoelens verbloemen. Nu kan ik goed inchecken en luisteren naar mezelf. Zonder oordeel. De relatie met mezelf is hierdoor enorm verbeterd.
Vertrouwen in mezelf en het leven is hoog. Hoger dan in m’n leven voor Vlinder. Ik heb dit mooi geflikt denk ik weleens. Bevallen zonder pijnbestrijding en zonder nieuw leven als beloning. Ik deed het, net als zoveel andere vrouwen. Kom maar op met het leven, ik red me wel!
Een jaar later merk ik deze verschillen:
Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;