Overvallen door verdriet bij de koffietent
Annemiek is begin 2020 haar dochter verloren halverwege de zwangerschap. Als rouwkundige zit ze nu zelf middenin de rouw.
Zelfzorg is belangrijk bij rouw. Dat weet ik en raad ik anderen ook altijd aan. Ik besluit even lekker te gaan wandelen. Zo fijn die frisse lucht, ik stap lekker door en adem nog eens goed in. Ik loop langs m’n favoriete koffietent. Goed idee. Ik loop naar binnen en ga in de rij staan.
Ineens, vanuit het niets word ik overvallen door verdriet. Ik voel dat ik moet huilen. Dat heb ik vaker, alsof de emmer vol is. Er is dan geen ontkomen aan en omkieperen is de enige mogelijkheid. Als ik thuis ben is dat geen probleem. Heerlijk juist. Lucht ook op. Bij vrienden en familie is dat al iets minder fijn. Maar in het openbaar… dat vind ik wel een ding.
Zoals nu. Ik voel de tranen branden maar ik ben zo aan de beurt om te bestellen. In gedachten oefen ik ‘een cappuccino met kokosmelk’, zou ik dat nog redden voordat ik de tranen niet meer kan bedwingen? Of zal ik voor de zekerheid ‘thee’ bestellen. Ik heb zin in koffie.
“Zegt u het maar.” Ik adem diep in en zeg zo snel als ik kan: “Een-cappuccino-met-kokosmelk.” Zo dat ging goed. Ze heeft het verstaan en ik ben niet in huilen uitgebarsten.
Ze geeft m’n koffie aan en wenst me een fijn weekend. Ik knik en loop naar buiten terwijl de tranen over m’n wangen biggelen.
Twee tieners kijken me verwonderd aan. Een dame kijkt snel weg. Ik voel de tranen over m’n gezicht glijden. De mascara zal ook wel op standje pandabeer staan. Het kan me niets meer schelen.
Ik loop terug naar huis. Met een warme cappuccino in m’n hand. En een lege buik. Ik mis haar.
Annemiek Dogan
Een jaar later merk ik deze verschillen:
Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;