Het Taboe Omtrent Rouw Doorbreken: Een Missie Voor Diepere Verbinding
In onze samenleving is rouw vaak een ongemakkelijk onderwerp. We willen het graag omzeilen, verzachten, of het zo snel mogelijk achter ons laten. Het is een onderwerp dat vaak wordt gemeden. Maar wat zijn de gevolgen van dit taboe, en wat kunnen we eraan doen? In deze blog wil ik het hebben over mijn persoonlijke missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken.
Het Taboe en de Gevolgen
Het taboe omtrent rouw heeft veel gevolgen. Het leidt tot isolatie van mensen die rouwen, tot een gevoel van eenzaamheid en misverstand. Wanneer we rouw niet erkennen, negeren we de pijn en het verdriet dat een integraal deel is van het menselijke bestaan. Dit kan ertoe leiden dat mensen die rouwen zich onbegrepen en ongezien voelen, en het kan hun rouwreis bemoeilijken.
Daarnaast ontneemt het taboe ons de mogelijkheid om te leren van rouw. Rouw heeft zoveel te leren over het leven, over veerkracht, over empathie en over liefde. Wanneer we rouw negeren of marginaliseren, missen we deze waardevolle lessen.
Een Missie om het Taboe te Doorbreken
Het is mijn missie om het taboe omtrent rouw te doorbreken. Ik geloof dat we rouw moeten erkennen, begrijpen en omarmen, niet alleen om degenen die rouwen beter te ondersteunen, maar ook om als samenleving te groeien en te leren.
Rouw is een natuurlijk, normaal en noodzakelijk onderdeel van het leven. We moeten het niet wegdrukken of negeren, maar het zien als een uitnodiging tot begrip, empathie en diepe verbinding.
Rouw: Een Kans op Verbinding
In tijden van verlies, wanneer ons hart gebroken is, kunnen we een ongekende diepte van verbinding ervaren. Rouw opent ons hart en maakt ons kwetsbaar, en deze kwetsbaarheid kan leiden tot diepgaande en betekenisvolle verbindingen.
Het doorbreken van het taboe omtrent rouw is dus niet alleen een daad van compassie voor degenen die rouwen, maar ook een kans om als individuen en als samenleving te groeien en te leren. Het is een kans om dichter bij elkaar te komen, om dieper te verbinden, en om een meer empathische en begripvolle wereld te creëren.
Conclusie
Het taboe omtrent rouw belemmert ons om ons volledig open te stellen voor de diepe lessen die verlies en verdriet ons kunnen leren. Het is tijd dat we dit taboe doorbreken en rouw erkennen als een natuurlijk en noodzakelijk onderdeel van het leven. Laten we rouw zien als een kans op verbinding, op begrip en op groei. Dit is mijn missie, en ik nodig je uit om deze reis met mij te delen. Laten we samen een wereld creëren waarin we de realiteit van verlies kunnen erkennen en degenen die rouwen kunnen ondersteunen.
Het is mijn missie om mensen samen te brengen in het gezicht van verlies en rouw, om te helpen bij het creëren van een cultuur van openheid en acceptatie rond dit vaak genegeerde onderwerp. Het doorbreken van het taboe omtrent rouw vereist moed, empathie en een bereidheid om onze eigen kwetsbaarheid te omarmen. Maar de beloning – een wereld waarin rouw niet langer wordt genegeerd, maar wordt gezien als een kans voor diepe, betekenisvolle verbinding – is het absoluut waard.
Als jij of iemand die je kent rouwt, wil ik je eraan herinneren dat je niet alleen bent. Je gevoelens zijn geldig, je rouwreis is uniek, en er is een hele gemeenschap hier om je te ondersteunen. Samen kunnen we het taboe omtrent rouw doorbreken, degenen die rouwen eren en ondersteunen, en rouw omvormen tot een kans voor diepe, genezende verbinding.
Hoe Je Jouw Eigen Rouwervaring Kunt Inzetten om Anderen te Helpen: Word Een Rouwexpert
Heb jij een groot verlies ervaren en weet je hoe het voelt om te rouwen? Als dat zo is, kun je je misschien herinneren hoe waardevol het was om steun te hebben op dat moment. Maar hoe zou het zijn als je jouw persoonlijke rouwervaring zou kunnen omzetten in iets krachtigs dat anderen helpt? Welkom bij deze blog over de reis van rouw naar rouwcoach. Ik wil je graag vertellen hoe mijn eigen rouwervaring mij heeft gevormd en hoe het mij heeft geïnspireerd om anderen te helpen als rouwcoach.
Het Belang van Rouwexperts
In een samenleving waar verlies en rouw vaak worden genegeerd of geminimaliseerd, is er een dringende behoefte aan meer rouwexperts. Mensen die rouwen hebben empathische en praktische begeleiding nodig. Ze hebben iemand nodig die de complexiteit van hun emoties begrijpt en ze kan helpen door dit doolhof van pijn heen te navigeren. Als rouwcoach kun je die cruciale ondersteuning bieden en je eigen ervaring met rouw inzetten als een bron van empathie en begrip.
Van Rouw Naar Rouwcoach
Het transformeren van jouw persoonlijke rouwervaring naar de rol van een rouwcoach is een proces van transformatie en groei. Het begint met het begrijpen en erkennen van je eigen rouwervaring. Vervolgens leer je hoe je deze inzichten kunt delen met anderen en hen kunt begeleiden bij de rouwreis. Hierbij speelt jouw authenticiteit en empathie een sleutelrol: jouw ervaring met rouw is een belangrijk fundament.
Uitnodiging voor het Webinar ‘Coachen bij Rouw’
Wil je meer leren over hoe je van jouw missen je missie kunt maken? Ik nodig je graag uit voor het webinar ‘Coachen bij Rouw’. In deze sessie deel ik meer tips en technieken over hoe je je eigen rouwervaring kunt inzetten om anderen te helpen. Samen kunnen we een verschil maken in het leven van degenen die rouwen en kunnen we een samenleving creëren die rouw meer erkent en ondersteunt.
Word deel van de oplossing
Het pad van rouw naar rouwexpert is er een van kracht, moed en mededogen. Jouw eigen ervaring met verlies is een diepe bron van empathie die anderen kan helpen in hun momenten van verdriet. Word deel van de oplossing en overweeg om een rouwexpert te worden. Jouw verhaal, jouw ervaring, en jouw begrip kunnen de wereld van verschil maken voor iemand die rouw ervaart. Ik kijk ernaar uit om je te ontmoeten in het webinar en om samen deze reis te beginnen.
Wil je alvast jouw missie delen? Stuur me een DM op Instagram, ik denk graag met je mee.
Rouw na het Verlies van een Vriend: 5 praktische tips
Het verlies van een vriend kan een diepe wond achterlaten. Rouw is een intens en vaak onbegrepen proces dat verschillende vormen kan aannemen. In dit artikel delen we vijf praktische tips om te helpen bij de rouwverwerking na het verlies van een vriend, met de hoop dat deze inzichten je kunnen begeleiden op je pad naar heling.
Accepteer je Gevoelens:
Bij rouwverwerking is het belangrijk om je emoties te erkennen en te accepteren. Of het nu verdriet, woede, verwarring, of schuldgevoel is, al deze emoties zijn normaal. Onderdruk je gevoelens niet, maar laat ze er zijn. Onthoud dat iedereen rouwt op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
Zoek Steun:
Het kan erg nuttig zijn om over je gevoelens te praten met iemand die je vertrouwt. Dit kan een familielid, een vriend, of een professionele hulpverlener zijn. Het delen van je emoties kan je helpen om je gedachten op een rijtje te zetten en je verlies te verwerken.
Herinner en eer je Vriend:
Het vieren van het leven van je vriend kan een belangrijke stap zijn in de rouwreis. Denk terug aan de mooie momenten die jullie samen hebben beleefd, deelt deze herinneringen met anderen, of vind een speciale manier om je vriend te herdenken.
Blijf Actief:
Hoewel het verleidelijk kan zijn om jezelf te isoleren, is het belangrijk om fysiek en sociaal actief te blijven. Regelmatige lichaamsbeweging kan helpen om je stemming te verbeteren, en het onderhouden van sociale contacten kan je een gevoel van verbondenheid geven.
Wees Geduldig met Jezelf:
Rouwverwerking kost tijd. Wees geduldig met jezelf en stel jezelf niet te hoge eisen. Het is oké om goede en slechte dagen te hebben, en het is oké om jezelf de tijd te geven om te helen.
We begrijpen dat dit een uitdagende tijd voor je kan zijn en we willen je graag verder helpen. Daarom nodigen we je uit voor ons wekelijkse webinar over rouw. In deze interactieve sessie krijg je de gelegenheid om vragen te stellen, verhalen en ervaringen te delen en verder te leren over de complexiteit van rouw. Iedereen is welkom, of je nu rouwt om een vriend, een familielid, of een ander belangrijk persoon in je leven. Samen kunnen we de reis door de rouw navigeren en kracht en troost vinden in de verbinding met elkaar.
Als ik bij mijn ouders eet dan weet ik één ding zeker; ze staan zo kort mogelijk in de keuken en zitten zo lang mogelijk aan tafel. Zo was het vroeger al bij ons thuis. Een pan bami, pasta of aardappels met groenten eten we er geregeld. “Dat heb ik zo klaar”, zegt m’n moeder dan. Na tien minuten zitten we vervolgens aan tafel uitgebreid te kletsen. Het etenis bijzaak.
Toen ik zes jaar geleden mijn man leerde kennen kreeg ik er een Turkse schoonfamilie bij cadeau. Mijn schoonmoeder staat het liefst de hele dag in de keuken om pannen en schalen vol eten te bereiden. Ik heb nog nooit zulke volle tafels gezien en zoveel heerlijke geuren tegelijk geroken. Na uren werk in de keuken wordt de tafel gedekt en in tien minuten alles opgegeten. Het kletsen is bijzaak.
Mijn man Atay en ik hebben na verloop van tijd een eigen eetcultuur gecreëerd. Als ik kook gebruik ik graag pure ingrediënten en het liefst zo min mogelijk verschillende soorten. Soepen zijn mijn specialiteit. Ovengerechten maak ik ook graag, dan kunnen we vast aan tafel kletsen terwijl de oven de rest doet. Mijn man staat graag wat langer in de keuken en mengt alle kruiden, specerijen, groenten en laat het dan nog lekker lang pruttelen. Zijn gerechten zijn een enorme smaakbeleving. Vooral de indiase stoofpotten zijn subliem.
Sinds 3,5 jaar eten mijn man en ik vegetarisch en zoveel mogelijk plantaardig. Wij waarderen het leven enorm en er hoeft voor ons geen leven ontnomen te worden. Wij willen juist levens verrijken. Ieder leven telt. Ieder leven is een wonder. Ook dat van een koe, varken of kip. Daarnaast is de energie van een bang machteloos dier niet de energie die wij in ons lichaam willen hebben. Een bewuste keuze.
Dit voer ik ook door in de Grief.Academy. Tijdens het onderhandelen met theaters voor het OnLive Theater in december 2020 was de eerste voorwaarde; alle catering vegetarisch en zoveel mogelijk plantaardig. Ik ga niet een avond stil staan bij verlies en ondertussen andere levens ontnemen om dit mogelijk te kunnen maken. Dat voelt voor mij niet zuiver.
Ik heb een e-book voor je gemaaktmet mijn favoriete gerechten. Ze zijn smaakvol én makkelijk. Ook heel fijn als je rouw ervaart en snel een voedzame maaltijd wil bereiden. De recepten zijn een combinatie van de snelheid van m’n moeder en de pure ingrediënten van m’n schoonmoeder. Allemaal zijn ze met respect voor het leven, zonder dieren. Het leven is om te vieren, niet om op te eten. De gerechten hebben vaak maar vier ingrediënten, dat maakt ze makkelijk en puur.
Eet smakelijk of zoals m’n schoonmoeder zegt; Yarasın.
Annemiek is begin 2020 haar dochter verloren halverwege de zwangerschap. Als rouwkundige zit ze nu zelf middenin de rouw.
Zelfzorg is belangrijk bij rouw. Dat weet ik en raad ik anderen ook altijd aan. Ik besluit even lekker te gaan wandelen. Zo fijn die frisse lucht, ik stap lekker door en adem nog eens goed in. Ik loop langs m’n favoriete koffietent. Goed idee. Ik loop naar binnen en ga in de rij staan.
Ineens, vanuit het niets word ik overvallen door verdriet. Ik voel dat ik moet huilen. Dat heb ik vaker, alsof de emmer vol is. Er is dan geen ontkomen aan en omkieperen is de enige mogelijkheid. Als ik thuis ben is dat geen probleem. Heerlijk juist. Lucht ook op. Bij vrienden en familie is dat al iets minder fijn. Maar in het openbaar… dat vind ik wel een ding.
Zoals nu. Ik voel de tranen branden maar ik ben zo aan de beurt om te bestellen. In gedachten oefen ik ‘een cappuccino met kokosmelk’, zou ik dat nog redden voordat ik de tranen niet meer kan bedwingen? Of zal ik voor de zekerheid ‘thee’ bestellen. Ik heb zin in koffie.
“Zegt u het maar.” Ik adem diep in en zeg zo snel als ik kan: “Een-cappuccino-met-kokosmelk.” Zo dat ging goed. Ze heeft het verstaan en ik ben niet in huilen uitgebarsten.
Ze geeft m’n koffie aan en wenst me een fijn weekend. Ik knik en loop naar buiten terwijl de tranen over m’n wangen biggelen.
Twee tieners kijken me verwonderd aan. Een dame kijkt snel weg. Ik voel de tranen over m’n gezicht glijden. De mascara zal ook wel op standje pandabeer staan. Het kan me niets meer schelen.
Ik loop terug naar huis. Met een warme cappuccino in m’n hand. En een lege buik. Ik mis haar.
Deze maand is het een jaar geleden ik zwanger was en het volledig mis bleek te zijn. Het kleine meisje in m’n buik had geen overlevingskans. Onze wereld stond ineens stil. Na 5 maanden zwangerschap kwam dit nieuws als donderslag bij heldere hemel.
Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn als daarvoor. Het heeft me veranderd. En dat is oké.
Een jaar later merk ik deze verschillen: Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;
Dankbaarheid. Dankbaar dat Jana zo’n fijn en gezond meisje is. Ik kies ervoor om zoveel mogelijk met haar te zijn. Uren samen in bad, kilometers wandelen en zingen, knutselen, samen bij familie en vrienden logeren. Ik geniet letterlijk van iedere luier die ik verschoon. Dankbaar dat mijn man Atay en ik gezond zijn en zoveel liefde kunnen geven en ontvangen;
Mijn leven is aan mij. Iedere minuut heb ik zelf de keuze hoe ik die leef en ervaar. Nu is oneindig veel als ik daar leef, daar ben. ‘Druk’ zal ik m’n leven niet meer noemen. Het is aan mij waar ik m’n tijd aan besteed, dat doe ik bewust en met volle aandacht. Van douchen tot autorijden, van praten tot luisteren.
Hallo gevoel. Het afgelopen jaar heb ik m’n gevoel omarmt en steeds meer toegelaten. Prachtige ontdekking. Wanneer ik eerder behoefte voelde om ‘uit te checken’ deed ik dat met drank, eten of gesprekken over niets. Dat ervaarde ik als ontspannen. Heerlijk alle gevoelens verbloemen. Nu kan ik goed inchecken en luisteren naar mezelf. Zonder oordeel. De relatie met mezelf is hierdoor enorm verbeterd.
Vertrouwen in mezelf en het leven is hoog. Hoger dan in m’n leven voor Vlinder. Ik heb dit mooi geflikt denk ik weleens. Bevallen zonder pijnbestrijding en zonder nieuw leven als beloning. Ik deed het, net als zoveel andere vrouwen. Kom maar op met het leven, ik red me wel!
Een jaar later merk ik deze verschillen:
Verwondering voor het leven. Het leven is een wonder, iedere seconde is een geschenk. Natuurlijk wist ik dat al wel, nu leef ik het ook;