Verhalen schrijven deed ik al van kleins af aan. Mij kon je blijer maken met een nieuw schriftje, pennenset, potlood & gum dan een hele dag buiten spelen. Ik schreef schriften vol eigen verzonnen verhaaltjes. Op de middelbare school kregen we in een geschiedenisles een schrijfopdracht. Schrijf een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. En gebruik hierbij passend, bestaand beeldmateriaal. Ik leverde het in zonder beeldmateriaal. Ik kreeg een 9,5. Een 10 als ik beeldmateriaal had toegevoegd. Maar ik was meer met het verhaal bezig.
In 2008 overleed mijn moeder plotseling. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van haar. Geen mooie, laatste woorden kunnen delen. Het schrijven van verhalen of creatief bezig zijn heb ik toen amper gedaan. Tot ik in 2014 moeder werd. Dit bracht allerlei emoties met zich mee. Nieuwe emoties, maar ook oude, onverwerkte emoties. Ik moest opnieuw rouwen, om wat ik niet meer had. Een moeder waar ik deze vreugde mee kon delen. Mijn hoofd zat vaak vol omdat ik al zo lang niets deed met mijn creativiteit. Ik had in mijn opleiding marketing & communicatie een blogpagina aan moeten maken en deze bouwde ik om naar een pagina waar ik van me afschreef. Deze verhalen gingen vaak over mijn rouwreis in deze nieuwe fase in mijn leven. Rouwen als moeder zonder moeder.
15 jaar verder en in al die jaren ben ik meer dierbaren verloren. Zo ook mijn vader in 2021. Plotseling. Van hem heb ik ook geen afscheid kunnen nemen. Ik begon steeds meer te delen over mijn rouwreis op Instagram. Mijn blogs werden korte verhalen op Instagram en korte verhalen werden gedichten. Het idee voor een rouwbundel ontstond voorzichtig in mijn gedachten.
Ik kreeg veel berichten van andere rouwenden. Dat ze zich herkenden in mijn gedichten en dat ze woorden gaven aan hun gevoel. Dat het fijn was om herkenning te lezen in mijn gedichten & verhalen. Langzaamaan werd mijn doel duidelijker: mijn social media moet een platform worden. Waar openlijk over rouw gesproken kan worden. Waar ervaringen en gevoelens gedeeld mogen worden. Waar de mooie en lelijke kanten van rouw belicht worden. Waar mijn woorden herkenning geven aan wat rouwenden voelen. Misschien kunnen ze steun bieden. Inmiddels schreef ik niet meer alleen over mijn rouwreis, maar ook over mijn helingsproces.
Een aantal jaar geleden luisterde ik een podcast waarbij luisteraars uitgenodigd werden om te gaan flowschrijven. Niet nadenken waarover je gaat schrijven, maar begin gewoon. Na 20 minuten was ik klaar. Ik had opgeschreven: “Ik merk dat mensen geraakt worden door mijn verhalen”. En: “Eén van mijn grootste wensen is een boek schrijven, een kinderboek misschien”. “Een verhalenbundel over dood en bemoediging en rouwverwerking”.
Het schriftje ging dicht en eigenlijk bleef het bij die ene keer flowschrijven. Ik grapte er nog over met mijn nicht, Marleen, tijdens één van onze vele gesprekken: “Het was er al. Het idee. Mijn wens”. “Ik had het weggestopt en hoe ‘ironisch’ dat daarvoor eerst mijn eigen vader moest komen te overlijden, om tot dat besef te komen”.
Vlak na het overlijden van mijn vader woonde ik een webinar van Annemiek Dogan bij. Over haar opleiding tot rouwexpert. Ik voelde aan alles dat dat mijn volgende stap moest zijn. Maar ik was er nog niet klaar voor. Wel bleef ik werken aan mijn idee voor een rouwbundel door steeds meer gedichten te schrijven.
Weer in gesprek met Marleen en dit keer vroeg ze me: “Waarom begin je niet een podcast?”
En het enige wat ik dacht was: “Echt?” “Ik?” Het bleef eigenlijk bij een idee. Tot ik in oktober 2022 op een condoleance avond was. Ik werd door een bekende aangesproken. Die mij bemoedigde om door te gaan met schrijven, met het delen van mijn verhaal. Hij zei: “Volg je hart, als jij niet je hart volgt, als jij niet doet waar je hart gelukkig van wordt, wat krijg je dan?” “Hartpijn”. En deze kwam binnen. Mijn beide ouders zijn gestorven aan hartfalen. Mijn moeder kreeg twee keer een hartinfarct, waarbij de tweede fataal was. En bij mijn vader was de zuurstof gewoon op, door zijn COPD. En overleed aan een hartstilstand.
Niet lang na de condoleance avond nam ik met zenuwen de eerste aflevering op van mijn podcast. Dit was duidelijk te horen aan mijn stem, maar gelijk wist ik: dit was de beste beslissing die ik kon nemen. Na enige aanmoediging heb ik de stap genomen, ben ik over de drempel van mijn comfort zone gestapt en gelijk stond alweer de volgende stap voor de deur. Ik kreeg een reminder van Marleen toegestuurd: “Wilde jij niet de opleiding van Annemiek volgen?” “Check haar stories even”.
Gelijk voelde ik het weer. Het vlammetje dat aangewakkerd werd. Ik besloot me aan te melden voor een intakegesprek met Annemiek, zij kent Marleen en ze zei: “Ja, ik weet wie je bent, ik volg je op je socials, nichtje van..” En daar lag voor mij al gelijk de klik. (Heel eerlijk was mijn inner child een radslag aan het maken, fangirling). Want Annemiek volgt mij? Oké.. nu was het voor mij helemaal duidelijk. Ik ga deelnemen aan de opleiding. Ik wil rouwbegeleider worden.
Het werd duidelijk voor mij dat ik mijn rouw kon doorvoelen en dit kan ombuigen naar een missie. In het Engels verwoorden ze dit heel mooi: ‘Make your mess your message’. En dit is wat ik probeer te doen, elke dag weer. Om door mijn gevoelens en emoties te gaan, te voelen en te delen om anderen hiermee een steuntje in de rug te geven. Om rouw bespreekbaar te maken. Om het taboe rondom rouw te doorbreken. Door rouw ben ik anders naar het leven gaan kijken en daar ontstond ook mijn levenslust. Om voluit te leven en mijn hart te volgen. Om mijn verhaal te schrijven. Op deze manier geef ik zelf reden aan mijn rouw. Ik hoop dit in de toekomst ook voor jou te doen. Want rouwen doe je niet alleen, maar samen.
Elvira Sapulette
Instagram: @doodstil.nl
Wil jij als coach of professional andere mensen helpen bij rouw? Ik nodig je graag uit voor de gratis masterclass ‘Coachen bij rouw’.
Weet jij al dat jij ook Rouwexpert wil worden? Meld je dan aan voor een selectiegesprek.
