Bijna negen jaar geleden stond mijn leven stil. Ik weet precies waar ik was en met wie ik was. Ik weet nog steeds exact wat er allemaal gebeurde. Ook kon ik tot in mijn tenen voelen dat mijn leven totaal overhoop lag. Maar ik kon het niet omkeren.
Bijna negen jaar geleden overleed de liefde van mijn leven. Mijn dierbare vriend en partner Bart, de vader van mijn kinderen, de broer van mijn zwager, de schoonzoon van mijn moeder, de zwager van mijn zussen en broers, een dierbare vriend van velen, een lieve neef van een dierbare neef en nicht, een fijne en waardevolle collega, een duikmaatje van een hechte duikgroep.
Kortom dit is nog maar in het kort waar de impact van zijn dood voelbaar was en ook nog steeds is. Zijn dood sloeg in als een bom.
We waren op vakantie in Spanje. We hadden al heerlijk een paar dagen genoten samen. Het leek achteraf alsof alle leuke dingen van de vakantie in deze dagen gepropt werden. Helaas na drie dagen kwam er een grote streep door de rekening. Bart kreeg een hartinfarct. Hij werd eerst naar een lokaal ziekenhuis gebracht. Maar moest met spoed naar Barcelona voor hartkatheterisatie. Daar stond ik in de deur van de EHBO. Jij werd een ambulance in gereden. Twee kinderen aan m’n arm, en elkaar mimend zeggen: ik houd van jou… Jij ging met de helikopter naar Barcelona, en wij terug naar ons appartementje. Er moest eten klaar gemaakt worden. De kinderen wilden nog graag even ontspannen zwemmen in het zwembad. En ja, dat gaat dan ondanks alles gewoon voor.
Helaas kregen we ‘s avonds bericht dat je een hartstilstand had gehad. En na twee dagen in coma was een hersenenembolie jou uiteindelijk fataal. Die woensdagavond in een kleine broeierige ziekenhuiskamer stond alles stil. Jouw hart stopte met kloppen. Je was dood. Dit was niet te bevatten, emoties mochten niet binnenkomen. Ik zat in stress en het eerste wat er met mij gebeurde is, dat ik in de regelmodus stapte. Gelukkig zit er genoeg adrenaline in je lijf om alles te kunnen gaan regelen. De zorg voor mijn kinderen (toen 10 en 14 jaar oud) was eerste prioriteit. Dan zorgen dat iedereen en alles weer veilig thuis komt.
En er was ongelooflijk veel meer te regelen. Wat was ik blij met hele dierbare vrienden en familie die dicht bij me gingen staan.
Alle brieven, kaarten, bloemen en persoonlijke berichtjes. Het bleef binnen stromen.
Echter na ongeveer vier-vijf maanden werd het oorverdovend stil om me heen. Wat was dat een diep dal. Wat voelde ik me gebroken en stuk.
Een paar close vrienden en familie bleef komen. Maar heel veel mensen gaan weer door met hun leven. Ik had mijn financiën op orde. Alle wachtwoorden ontdekt van belangrijke instanties. M’n kinderen gingen ‘gewoon’ naar school. De boodschappen kon ik doen. Ook ging ik weer gedeeltelijk naar m’n werk. Je krijgt rouwverlof tot na de uitvaart. Daarna is het ziekmelden helaas.
En met een lichaam en brein wat in rouw is, ik kan je vertellen, dan is volledig werken niet echt een optie.
Dan pas komt de pijn en het verdriet echt binnen. Ik heb heel wat pyjamadagen met de boys doorgebracht. Zodat ze niet zouden zien dat ik niet voor of achteruit kon.
Slapen was een groot probleem in dit te grote bed. Waardoor vermoeidheid nog harder toeslaat. Je lichaam en geest is op…..
Toen ik zo diep zat, stonden er dierbare mensen aan mijn zij. Dit zit in mijn ziel en geheugen gegrift.
Met kerst kwamen hele dierbare vrienden en familie om mij er doorheen te trekken. Ze kwamen met eten aan de deur. Bleven tot de pijn weer wat normaler was en gingen daarna met hun eigen kerstfeest verder. De andere kerstdagen gingen we niets doen, alleen films kijken die de kinderen leuk vonden. Eten speciaal met kerst? Dat werd een gevulde eettafel met wat zij lekker vonden. Dit kinderbuffet was de hele middag open. Naar hartenlust eten wat je wilt. Maar koken hoefde ik niet.
Lieve vrienden die hun vakantie om de mijne heen planden, zodat ik niet alleen hoefde te zijn op zwaar beladen dagen. Ik kan nog even doorgaan met alle lieve dingen die vrienden en familie voor mij gedaan hebben.
Natuurlijk zijn er ook mensen die teleurstellen. Je gaat het kaf van het koren scheiden. Zelfs nu, na bijna negen jaar, zijn er nog steeds mensen die beloofd hebben te komen, maar niet geweest zijn. Deze mensen leer je los te laten. Of mensen die na een jaar vinden dat het rouwen dan wel over zal zijn. Je gaat steeds beter voelen met wie je oprecht verder wilt. Aan welke mensen je jouw energie en tijd wilt geven. Ook dat hoort bij deze rouwreis. Dat je verder mag gaan met de mensen die er voor jou toedoen.
Gelukkig begon na een kleine negen maanden, in mij iets te veranderen. Er kwamen stukjes licht mijn gebroken hart binnen. Kleine zinnen en woorden kregen voedingsbodem in m’n hart. Deze gingen een eigen leven leiden. En brachten andere gedachten in mij naar boven. Heel voorzichtig kwam de positieve en opgewektere ik weer in kleine stukjes naar boven. Één vraag in het bijzonder raakte me diep. In eerste instantie was dit: WAAROM IK? Dit werd: WAAROM IK NIET? Dat maakte een wereld van verschil.
Ik kreeg hulp van een coach. Waarbij onze gesprekken vaak over rouw en mijn verlies gingen, maar ook vaak niet. Dan over andere dingen waar ik vast liep. Langzaam kwam ik weer dichter bij mezelf.
Coachen doe ik zelf al ruim 18 jaar (naast mijn baan in het ziekenhuis). En via mijn coach kwam ik op nieuwe opleidingen terecht. NLP en systemisch werk kwamen op mijn pad. Er kwam weer inspiratie en groei in mijn leven.
Wat was dit een helende tijd voor mezelf. Deze opleidingen heb ik gevolgd met hart en ziel. Alle oefeningen doen, maar ook ondergaan. Dat is heling en genezing…. Dat is heel veel tranen laten stromen. Er is daar weer een luikje in mijn hart open gegaan. Ik heb hier de winst van verlies mogen ervaren. Ik heb tot in m’n diepste kern geleerd dat rouw de achterkant van liefde is. Dat de liefde echter altijd blijft.
Wat al even stil stond, het coachen en helpen van mensen, kwam weer in beweging. Maar pas na ruim acht jaar is de opleiding tot rouwexpert, van Annemiek Dogan, op mijn pad gekomen. Dit voelt als een juiste afslag. Hoe bijzonder is het dat dan pas de tijd rijp is om een deze nieuwe weg in te slaan. Om dit te gaan doen, rouwexpert worden er mogen zijn voor anderen die rouw ervaren.
Vanuit eigen ervaring en kennis anderen mogen helpen.
Dit past als een handschoen. Het besluit om me te specialiseren als rouwexpert was snel genomen. Na ruim 18 jaar heb ik mijn expertise als coach gevonden. Zoals Annemiek zegt: jij bent rouwexpert.
Ik voel tot in het diepst van mijn ziel dat ik dit mag doen.
Ik voel tot in het topje van mijn kruin dat dit bij mij past.
Ik voel in mijn hart dat dit de bedoeling is van mijn leven.
Hier zit mijn liefde die ik mag verspreiden.
Het roer mag om. Ik mag van iets zo zwaars en heftigs, iets heel erg moois gaan maken.
Wat ben ik een dankbaar en oprecht gelukkig mens. Ik mag dit meemaken. Ik mag hier van leren en groeien. En dan mag ik anderen hier mee helpen…
Ik mag anderen laten voelen dat rouw de achterkant van liefde is.
Omdat je je eigen rouwreis wel zelf moet lopen, maar zeker niet alleen.
Liefs, Marianne Veldhuis
Insta: @hartinbalans
Wil jij als coach of professional andere mensen helpen bij rouw? Ik nodig je graag uit voor de gratis masterclass ‘Coachen bij rouw’.
Weet jij al dat jij ook Rouwexpert wil worden? Meld je dan aan voor een selectiegesprek.
