De wereld stond stil
De wereld stond stil, de grond zakte onder mijn voeten vandaag. Op 19 juni 2016, Vaderdag, overleed mijn man Maikel aan de gevolgen van uitgezaaide melanoomkanker. Hij was niet alleen mijn man, maar ook de trotse vader van onze kinderen, een vriend voor velen, mijn liefste maatje, mijn “Tinus” – alles wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Ik bleef alleen achter met onze jongens, Jimmy van acht en Matz van zes. Het was een zware tijd en er zijn nog steeds momenten dat het niet makkelijk is. Gelukkig heb ik de veerkracht in mezelf na vele donkere jaren weer gevonden. Ik geniet weer, het leven heeft zijn kleur weer terug gekregen. Graag wil Ik mijn persoonlijke rouwreis met jullie delen.
De overweldigende impact van verlies
Maikel is in totaal 11 jaar ziek geweest, hoe hij daar mee omging was bewonderenswaardig, hij was zo dapper, positief en sterk. In de laatste weken was Maikel nog maar een schim van de sterke vent die hij altijd was. Hij heeft gevochten en wilde het leven niet loslaten, hij vond het te moeilijk om ons achter te laten. Toch heeft hij de strijd tegen zijn ziekte verloren.
Ook al wist ik dat de dood zou komen, ik werd er toch door overvallen, het besef kwam pas veel later. Het geluid van zijn bus op onze oprit, de telefoon in mijn hand om hem te bellen, de tafel gedekt voor vier in plaats van drie; het waren dagelijkse momenten die me keer op keer rauw op mijn dak vielen.
Toen het uiteindelijk doordrong dat hij er echt niet meer was, brak er een nog donkerdere periode aan. Naast het verlies van mijn alles, kwam ook het secundair verlies, verlies van geld, elk dubbeltje moest worden omgedraaid, de stress daarvan was voelbaar in elke vezel van mijn lijf. Daarnaast verloor ik mensen om me heen, die heel dicht bij mij en Maikel stonden. Iets wat ik de meesten van hen nu niet meer kwalijk neem. Zij hadden geen idee wat ze met me aan moesten, ze wisten niet hoe ze om moesten gaan met rouw en verlies. In die tijd heb ik me heel vaak eenzaam, onbegrepen en alleen gevoeld. Een half jaar nadat ik weduwe werd, verloor ik ook nog eens mijn baan. De stress werd alsmaar groter en er kwam steeds meer verlies en verdriet bij.
Een paar maanden later vond ik gelukkig nieuw werk waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds met liefde en plezier werk. De tijd erna bleef echter moeilijk en het werk kostte me alleen maar energie en het voelde als een groot toneelstuk. Ik ging vaak tegelijk met de jongens naar bed, omdat ik simpelweg leeg en uitgeput was. Slapen ging erg moeizaam. Toch begon er na een aantal lange en donkere jaren weer wat licht te schijnen.
Het vinden van veerkracht
De ommekeer kwam op het moment dat ik met Matz een kinderpsycholoog bezocht. Ik vond dat ook deze hulpverlener er weer niets van begreep. Toen we samen hand in hand naar buiten liepen, besefte ik dat het anders moest. Voor mezelf maar ook zeker voor de kinderen. In plaats van het verlies en verdriet een plekje te willen geven, mocht het er vanaf dat moment ook echt zijn. Ik werd milder voor mezelf. Langzaam ontdekte ik mijn innerlijke veerkracht en kwamen er steeds meer kleine geluksmomentjes.
Terwijl ik naar Matz keek en zijn uiterlijke gelijkenissen met Maikel opmerkte, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Bij Jimmy zag ik diezelfde eigenschappen terug in zijn houding en in zijn kijk op het leven. Rouwen kun je niet alleen, gelukkig waren er ook veel lieve mensen waar ik op terug kon vallen. Elke donderdag reden we naar vrienden, waar we konden aanschuiven met het eten, het was zo fijn om weer met andere volwassenen aan tafel te zitten. Ik werd geholpen met de opvang van de kinderen, zodat ik gewoon kon gaan werken. Op mijn werk hoefde ik geen toneel meer te spelen. Met het aanbreken van de lente zag ik de bloesem weer aan de bomen verschijnen en voelde ik de warmte van de zon weer op mijn huid. Ook begonnen er ook steeds meer momenten te komen waarop ik de aanwezigheid van Maikel intens voelde. Er is meer tussen hemel en aarde. Liefde blijft Leven.
De parel van rouw
Met Maikel in mijn hart kijk ik vandaag de dag met trots terug op mijn reis en ben ik dankbaar voor alles wat er nog wel is. Mijn verlies heeft me gevormd, maar niet gebroken. Ik besef dat er nog zoveel te verbeteren valt. Daarom ben ik dit jaar met veel enthousiasme begonnen aan de opleiding tot rouwexpert bij de Grief.Academy van Annemiek Dogan. Het is mijn missie geworden om met “Liefde blijft Leven” mijn kennis en ervaring in te gaan zetten en lotgenoten te begeleiden met hun unieke rouwreis, om een veilige ruimte te creëren waar een weduwe/weduwnaar zich gehoord, gezien en begrepen voelt. Door middel van dit verhaal wil ik laten zien dat rouwen en weer genieten naast elkaar kunnen bestaan, dat gun ik iedereen.
Liefs,
Patricia van Noije
Insta: @liefdeblijftleven
Wil jij als coach of professional andere mensen helpen bij rouw? Ik nodig je graag uit voor de gratis masterclass ‘Coachen bij rouw’.
Weet jij al dat jij ook Rouwexpert wil worden? Meld je dan aan voor een selectiegesprek.
